Mijn verhaal
Zelfliefde!
Een thema dat al jaren bij mij een hoge prioriteit heeft, is het creëren van zelfliefde.
Het is een thema waar ik een boek over kan schrijven. Voor mij is zelfliefde lang niet altijd vanzelfsprekend geweest. Sterker nog: dat is het nog steeds niet. Ik ben al een heel eind in het proces, maar ook ik stap nog wel eens in mijn eigen valkuilen of verval in oud gedrag.
In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, maar ik leg eerst uit wat ik bedoel met zelfliefde.
Wat is zelfliefde?
Zelfliefde is jezelf waarderen om hoe je bent, wie je bent, wat je doet en hoe je eruit ziet. Jezelf accepteren zoals je bent, in zijn geheel. Je waardeert niet alleen je positieve punten, maar bent ook in staat om je minder goede punten te omarmen. Met compassie kijken naar jezelf, dat is zelfliefde.
Zelfliefde betekent ook dat je je leven leeft zoals jij dat zelf graag wilt. Je bent in staat je grenzen aan te geven en te bewaken. Je raakt niet van slag door kritiek van anderen; je ziet opbouwende feedback als iets om van te leren en neerbuigende kritiek leg je naast je neer.
Mijn verhaal
Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik altijd een onzeker meisje ben geweest. Faalangst was al op jonge leeftijd aanwezig. Ik was altijd erg voorzichtig. Niet alleen lichamelijk (denk aan gym, waarbij ik bang was om te vallen, me pijn te doen, bang voor de bal), maar ook in contact met anderen. Ik was altijd het dikste meisje van de klas. Dit is nooit anders geweest. Hierdoor heb ik me altijd anders gevoeld dan de rest. Ik werd gepest en werd regelmatig uitgescholden. Ook herinner ik me opmerkingen van kinderen die zeiden dat ik lelijk was, niet mooi genoeg. Daarnaast was ik een heel gevoelig meisje. Ik trok me deze woorden enorm aan en geloofde dit. Ik heb nooit aan deze woorden getwijfeld en nam deze woorden voor waarheid aan. Als iemand een keer iets positiefs over me zei, dan haalde ik dit onderuit en bedacht me dat diegene dat alleen maar zei om mij een beter gevoel te geven. Ik was immers dik en lelijk, dat was wat ik nu eenmaal geloofde en waar ik ook niet meer van af te brengen was. Daar kwam nog bij dat ik een bloedhekel had aan arrogantie. Van mezelf zeggen dat ik mooi was? Daar lachte ik om, vond dat al snel arrogant overkomen.
Ik ben uiteindelijk uitgegroeid tot een volwassen vrouw, maar mijn onzekerheid bleef. Ik had weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld en een lage eigenwaarde.
De ommekeer
Gelukkig kwam ik op latere leeftijd wel in aanraking met mensen die me een heel andere kant lieten zien. Ik ontdekte dat mijn zelfbeeld niet gezond was. Ik leerde dat mijn zelfbeeld gebaseerd was op wat mij vroeger is gezegd. Mijn ouders zijn altijd heel lief voor mij geweest en hebben mij nooit het idee gegeven dat ik niet goed genoeg was, maar mijn gedachte was dat ik nu eenmaal hun kind was waar ze niets kwaads over konden denken.
Ik leerde ieder jaar wel weer nieuwe mensen kennen die me weer iets gaven om over na te denken. Tijdelijke contacten, maar ook vrienden voor het leven. Mensen die me de lessen hebben geleerd die ik nodig had en mensen die me hielpen om mij een spiegel voor te houden en me leerden meer van mezelf te gaan houden.
Een heel proces is het geweest. Ik heb veel boeken gelezen over dit onderwerp en het hele internet afgestruind. Ik wilde graag weten hoe ik zo’n negatief zelfbeeld heb kunnen ontwikkelen en heb uiteindelijk de kansen die op mijn pad kwamen aangegrepen om er iets aan te veranderen.
Inmiddels kan ik zeggen dat mijn zelfbeeld een heel stuk positiever is geworden. Ik vind dat ik er mag zijn en heb een veel minder sterke behoefte gekregen om door iedereen leuk gevonden te worden. Eventuele opmerkingen over mijn postuur trek ik me een stuk minder aan. Ik zie het nu als een tekortkoming van de ander en leg het vervolgens naast me neer.
Ik weet nu wat ik waard ben en wat ik verdien, bijvoorbeeld in de liefde.
De volgende keer
In de toekomst ga ik zeker nog vaker bloggen over dit thema. De volgende keer zal ik je wat tips geven die mij geholpen hebben om meer zelfliefde te ervaren.
❤
❤️
Hoi, kanjer!
Allereerst eens mijn complimenten voor jouw blogs. ze maken in mij wakker wat ik lang verborgen hield: Mijn ware ik. Ook nu MOET ik weer reageren….
Mijn leven vroeger loopt paralel aan de jouwe: Enigst kind van eeuwig lieve ouders, dik (zeiden ze!), slecht in gym, lelijk (zeiden ze!) en daarbij een beugel, een bril en rood haar. Ook ik werd altijd gejend en gepest, vooral door mij buiten groepjes te laten. ALS ik dan eens mee mocht doen, was het omdat de hele klas of een grote groep meedeed of omdat ze meewarig waren, dus Per Gratie Gods. Ik was een Einzelgänger en bleef dat.
Dat ging door tot en met de HBO. Ook daar stond ik vaak wat alleen. Kwam uit een arbeidersgezin en was eenvoudig. De rest kwam uit de betere, hogere, orde.
Zelfs docenten vonden mij vreemd en stuurden mij naar het MOB, medisch opvoedkundig bureau, om me te onderzoeken. Ik was erg emotioneel tijdens stagegesprekken en keek teveel naar de docenten in plaats van naar mijn eigen ontwikkeling en durf.
Daar ontdekte ik mezelf door open en eerlijk te zijn. Daar ontdekten ze dat mij gewoon NIKS mankeerde en dat ik een leuke, jongvolwsssen, zelfstandige meid was die gewoon kon durven en doen! Ze zeiden dat de docenten zichzelf eens na moesten kijken en niet iemand veranderen in wie hij niet kon zijn!
Van daaruit ben ik voor mezelf op gekomen en heb ik gedurfd….
Zelf alleen op vakantie in Jeugdherbergen, het eindexamen aangaan en slagen op mijn vakgebied met een 8 en gewoon zijn wie je bent.
Als ik nu kijk waar ik sta, dan is toen de omwenteling gekomen, want vanaf dat moment kon nik laten zien wie ik was en begon ik mezelf leuk te vinden, wist vrienden en vriendinnen te maken en mezelf verder te ontwikkelen.
Ja.
Zelfliefde.
Dat zeg je mooi….
Hou van jezelf zoals jij bent, niet zoals een ander jou ziet of WIL zien!!
Natasja:
Hou van Jezelf en zie je zoals JIJ je ziet!!