Mijn innerlijke criticus aan het roer

De lat hoog leggen, dit is iets waar ik heel goed in ben, al zeg ik het zelf! 😉
Een nieuwe website lanceren is één ding, maar dit betekent ook regelmatig updates plaatsen om de site levendig te houden en de interesse van bezoekers te wekken. Om deze reden had ik mezelf voorgenomen om dagelijks een nieuw bericht te posten (een blogbericht of iets anders).
Met mijn fulltime baan en sociale leven blijkt dit best een opgave en is me dit afgelopen week niet gelukt.

Op 3 januari schreef ik mijn laatste blog, dus ik was van mening dat ik liefst de dag erna, maar uiterlijk 5 januari wel weer een nieuwe blog klaar zou moeten hebben. Ik ging ervoor zitten, maar… Er kwam niets…

De inspiratie wilde niet komen en hier werd ik zenuwachtig van. Ik merkte dit bij mezelf op en zei bemoedigend tegen mezelf dat het oké was, dat de inspiratie me niet alle dagen komt aanwaaien, maar dat dit ook helemaal niet hoeft. Volgende keer beter! Toch bleef er een stemmetje in mijn hoofd roepen:

“Je moet! Je hebt reclame gemaakt voor je website, dus nu moet je het ook waar maken!”

Omdat mijn hoofd vrij vol zat en ik behoorlijk vermoeid was, kreeg dit stemmetje steeds meer de overhand. Steeds meer niet-helpende gedachten borrelden in me op.

“Zie je nu wel dat je het niet kunt? Je begint weer ergens aan, even is het leuk en vervolgens stop je er weer mee! Laat dat bloggen nu maar aan mensen over die het echt kunnen.”

Ik blokkeerde.

Er gingen een paar dagen overheen, waarna ik mezelf tot de orde riep. Ik herkende bij mezelf een oud gedachtepatroon: de stem die tegen mezelf zegt dat ik niet goed genoeg ben en het niet kan!

Ik besloot mezelf ruimte te geven en te reflecteren op wat er gebeurde.
Ik realiseerde me dat mijn innerlijke criticus weer eens aan het roer stond, maar niet in positieve zin.

“De innerlijke criticus is een term die wordt gebruikt voor de afkeurende stem in jezelf die jou bekritiseert, veroordeelt en aanvalt. Je kunt de innerlijke criticus vergelijken met een sportcommentator die je langs de zijlijn nauwlettend in de gaten houdt.”

De afgelopen jaren heb ik veel geleerd over innerlijke stemmen of, anders gezegd, de verschillende “ikken/subpersonen” die iedereen in zich heeft. Vanuit de psychologie is er een methode die gebruikt wordt om in dialoog te komen met deze “ikken”, namelijk de Voice Dialogue, ofwel de ‘psychologie van je ikken’.

“De Voice Dialogue gaat ervan uit dat je persoonlijkheid bestaat uit meerdere ikken/subpersonen, met elk hun eigen gedachten, maniertjes, wensen, emoties en overtuigingen. Voorbeelden zijn 'het innerlijk kind', de 'dromer', de 'pleaser' en de 'criticus'.”

Door hier over te lezen, webinars te volgen en gesprekken te voeren met een coach, ben ik erachter gekomen dat de innerlijke criticus één van mijn “ikken” is die heel sterk en heel vaak naar voren komt. Een aantal jaren geleden was ik me hier niet zo van bewust, maar inmiddels herken ik het bij mezelf vrij snel als deze “ik” weer eens aan het roer staat.

Zo ook afgelopen week!

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn innerlijke criticus de afgelopen maand wat meer op de achtergrond stond. Het actief bezig zijn met positieve affirmaties, (positieve) intenties zetten voor de dag of week en goed voor mezelf zorgen, hebben er aan bijgedragen dat de innerlijke criticus wat naar de achtergrond verdween. Mijn zelfverzekerde ik trad wat meer op de voorgrond en nam een heel ontspannen houding aan. “Ik heb geduld en vertrouwen. Wat vandaag niet lukt, lukt morgen”, zei de stem van deze “ik”. Deze stem gaf me ontspanning en rust. En…. Hierdoor ook inspiratie, achteraf.

Inspiratie laat zich niet dwingen. Inspiratie ontstaat door bepaalde ingevingen, gedachten of beelden die je binnen krijgt. Je kunt inspiratie dus niet forceren. Je kunt wél alert zijn op dat wat zich aandient. Eigenlijk precies wat ik gedaan heb toen het idee om een eigen website te starten wat concreter werd. Voor ik het wist had ik een domeinnaam aangevraagd en ging mijn site in de lucht. En binnen no-time stond mijn eerste blog online!

De blogs en artikelen op mijn website zijn gebaseerd op ingevingen. Ik hoorde of zag iets en dacht: ja hier ga ik over schrijven. En zo ontstond er een blog of artikel. Mijn innerlijke criticus was er wel, maar diende zich vooral aan om de puntjes op de i te zetten. Staan er geen spelfouten in de tekst? Klopt de opmaak? Maar verder was het vooral de zelfverzekerde ik die de boventoon voerde. De ik die ik graag vaker aan het roer wil laten staan.

En tóch wilde ik mijn inspiratie afgelopen week forceren en was het mijn innerlijke criticus die hier hoge eisen aan stelde.

Wat ik heb gedaan, is mijn innerlijke criticus laten spreken. Dit klinkt heel tegenstrijdig. Want als je bovenstaande leest, zou je denken: weg met die stem! Het helpt je niet! Maar door er tegen te vechten, gaat de stem van de innerlijke criticus alleen maar harder spreken. De stem wil gehoord worden.

Ik snap dat dit misschien wat vaag klinkt allemaal. Maar elke innerlijke stem heeft een functie. En elke innerlijke stem heeft een positieve intentie. Voor mij geldt dat mijn innerlijke criticus mij wil beschermen. Beschermen tegen eventuele negatieve reacties. Door bijvoorbeeld te denken: “kap er maar mee, het lukt je toch niet”, zul je inderdaad geneigd zijn ermee te stoppen, waardoor je geen fouten kunt maken en hierdoor ook negatieve reacties van anderen vermijdt. Maar als je iets niet doet en niet probeert, zul je ook niet weten of het lukt. Het kan evengoed wél lukken. En zijn negatieve reacties altijd zo verkeerd? Het is maar net hoe je deze reacties laat binnenkomen. Is het opbouwende kritiek? Misschien kun je er iets mee en kun je ervan leren! Is het ongegrond of neerbuigend? In de prullenbak ermee!  Wat ik heb gedaan is de dialoog aangaan met mezelf. En een belangrijke vervolgstap: loslaten!

Er is een mooie parabel die precies omschrijft wat er gebeurt als je vast blijft houden.

“Als je je hand vult met fijn zand en je sluit je hand, dan zal het zand tussen je vingers glippen. Hoe harder je knijpt, hoe meer zand zal verdwijnen. Bij het  openen van je hand zal je merken dat er bijna geen zand meer in je hand ligt. Maar als je je hand vult met zand en je hand openhoudt als een schaal, zal je merken dat al het zand blijft liggen en steeds harder gaat schitteren in het licht.”

Ik heb losgelaten door mezelf ruimte te geven. Ik heb de druk eraf gehaald. Ik heb me gefocust op andere dingen. Ik heb voor mezelf gezorgd door rust te pakken, (meditatie)muziek te luisteren, mijn aandacht te richten op dingen/personen die me energie geven. Her en der merkte ik dat er kleine ideetjes ontstonden en deze heb ik genoteerd, zodat ik er mee aan de slag kan zodra ik daar aan toe ben. En het heeft gewerkt! 😊 Ik voel me weer meer ontspannen, meer in balans. Er is weer ruimte in mijn hoofd, ik sta weer open voor ideeën en ervaar weer die positieve flow van de afgelopen maand.

Ik ben van plan om in volgende blogs of artikelen dieper in te gaan op de Voice Dialogue.
Houd mijn site dus goed in de gaten en vergeet je natuurlijk niet te abonneren op mijn blog. Je krijgt dan een mailtje zodra er een nieuwe blog online staat 😊